من و واگویه هایم

آیه‌های عبرتت
عمریست که به جدال گذشت
و تو‌‌‌ای دل
چگونه چنین احمقانه
تکرار می‌کنی
خطایت را
گستاخی یک شکست ترا بس نبود؟!
تکرار پیمودن راهی که بیراهه هست
چه سودد؟!
عشق را کجا میجویی؟!
آسمان را رها کرده،
دنبال کدامین کهکشان در زمینی؟؟
زمین، خاک سردش، بزودی ترا
خواهد بلعید
و تو هنوز بدنبال کدامین امیدی؟!
ریشه در کدام سبزه زار خواهی کرد
که بر گستره دشت،
بی مهری خورشید هویداست
ماه، سر از کار هیچ شبی
در نمی‌آورد
در این سراشیبی عمر
عاقل باش
یک عمر دیوانگی
ترا بس است...