من و واگویه هایم

مرگ
فانوس خاموش دریایی تاریکی‌هاست
مبهم و گنگ
ممکن ترین اتفاق زندگی
دستانش، یک به یک
گلهای اطراف را می‌چیند و ما
میدانیم روزی نوبتمان خواهد شد، اما
چشم به گل چیده شده داریم
و از زندگی، جا می‌مانیم
دمی‌ست عمر
غنیمتش دان
زود است که روز چیدنمان، برسد
تا فرصت است
عطری بیافشان
باغی بیارا
شبنمی‌ببوس
و با ماه سخن گو
تا فرصت هست
نفس تازه کن
جوانه بزن
ریشه گستر
امیدی ببخش
امیدی بیاب
زود است که چیده شوییم....